ร้อยสี่สิบเจ็ด

ฉันตื่นสายกว่าปกติ แสงยามเช้าส่องลอดผ่านม่านโปร่งบางเข้ามาอย่างนุ่มนวล ทาบประกายอ่อนโยนไปทั่วห้อง ฉันลุกขึ้นนั่งช้าๆ บิดตัวยืดเส้นยืดสาย ยังคงงัวเงียอยู่ สายตาของฉันพลันเหลือบไปเห็นขอบเตียง... และฉันก็ตัวแข็งทื่อ

มีกล่องใบหนึ่งวางอยู่

กล่องสีดำด้าน ผูกด้วยริบบิ้นผ้าซาตินสีเข้ม เรียบหรู มินิมอล ไม่มี...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ